Αυτό είναι ένα άλλο παράδειγμα ενός βιβλίου χωρίς λέξεις που ασχολείται με το θέμα της μεταναστευτικής κρίσης. Το We Had to Leave είναι πιο ήπιο και πιο χαρούμενο από άλλα παρόμοια παραδείγματα στο σώμα όπως το Migrando, το Orizzonti, και το Mediterraneo. Ενώ η πλειοψηφία των εικονοβιβλίων χωρίς λέξεις που αντιμετωπίζουν αυτό το θέμα, το διαχειρίζονται ως μια τραγωδία, αυτό το φινλανδικό παράδειγμα του υποείδους αυτού διαπραγματεύεται το συγκεκριμένο ζήτημα παρέχοντας ένα μήνυμα ελπίδας. Μια οικογένεια εγκαταλείπει τη βία και τον πόλεμο για μια ζεστή χώρα και ακολουθεί μια ομάδα προσφύγων προς τον ωκεανό. Φτάνοντας στην παραλία, επιβιβάζονται σε βάρκες και ταξιδεύουν μέσα από τη φουρτουνιασμένη θάλασσα σε μια ξένη γη. Το κείμενο δεν σταματά εκεί, αλλά δείχνει την άφιξη των μεταναστών και την τελική επιτυχή τους πολιτογράφηση και ενσωμάτωση σε μια ανώνυμη χώρα. Τα πέταλα που πέφτουν από τα δέντρα στην πρώτη εικόνα αντιστοιχούν προς εμπειρία των παιδιών του κειμένου από την πρώτη χιονόπτωση στο τέλος του μυθιστορήματος. Η οπτική αφήγηση είναι εξαιρετική και τα παιδιά θα μπορέσουν να δημιουργήσουν τα δικά τους πολιτισμικά προϊόντα στη βάση των περίπλοκων τεχνικών που χρησιμοποιούνται στην κατασκευή αυτής της αφήγησης. Για παράδειγμα, πολλές σελίδες εστιάζονται σε ένα μοναδικό αντικείμενο για να δημιουργήσουν ένα σημείο-κλειδί που αλλάζει την εξέλιξη της αφήγησης. Αυτό το όμορφο και αναζωογονητικό βιβλίο χωρίς λέξεις είναι μια σημαντική αντίθεση με τις τραγωδίες που σηκώνουν το βάρος της υπόθεσης άλλων κειμένων που ασχολούνται με τα ίδια θέματα. Είναι ιδιαίτερα σημαντικό ότι, ως παράδειγμα εικονοβιβλίου χωρίς λέξεις, προσφέρει μια θετική αναπαράσταση της νέας ιθαγένειας που αποκτούν οι πρόσφυγες.
