ζοφερή ειρωνεία που δημιουργείται από τον τίτλο αυτής της ταινίας αναδεικνύει τη σκληρή της αντιμετώπιση προς το δύσκολο, σημαντικό θέμα της υποχρεωτικής μετανάστευσης. Η ταινία ξεκινάει ως ένα παραδοσιακό κινούμενο σχέδιο, απεικονίζοντας μια ομάδα προσφύγων με απλά σχέδια γραμμών, καθώς γλιτώνουν από τον κίνδυνο θεωρώντας ότι κατευθύνονται προς την ασφάλεια της Ευρώπης. Καθώς η ομάδα των προσφύγων οραματίζεται την άφιξή τους στον Πύργο του Άιφελ και στον Πύργο της Πίζας, οι κίνδυνοι του ταξιδιού τους παρουσιάζονται ως ένα αιχμηρό, ειρωνικό χιούμορ. Αυτή η αναπαράσταση λειτουργεί αποτελεσματικά, προκαλώντας μια αμηχανία στο θεατή, καθώς οι φρικαλεότητες και οι κακουχίες της μεταναστευτικής κρίσης απεικονίζονται με ένα σκόπιμα ωμό τρόπο. Αυτή η δυσφορία, που δημιουργείται στο θεατή, αναστέλλεται στο τέλος της ταινίας μόλις η κινούμενη εικόνα μετατοπιστεί δραματικά σε ένα ζωντανό στιγμιότυπο ενός πρόσφυγα που ανακρίνεται από μια ομάδα αξιωματούχων, για να πάρει άσυλο. Αυτή η εφευρετική και προκλητική ταινία μικρού μήκους είναι ένα ισχυρό μέσο που μπορεί να ενθαρρύνει τους νέους ηλικίας δώδεκα έως δεκαπέντε ετών να αντιληφθούν την πραγματικότητα της μεταναστευτικής κρίσης. Συνιστάται η διακριτική ευχέρεια του εκπαιδευτικού πριν από την επιλογή αυτής της μικρής ταινίας: είναι κατάλληλη για συναισθηματικά ώριμους νέους με προηγούμενη εμπειρία εξέτασης περίπλοκων και δύσκολων ζητημάτων σε ένα πλαίσιο ομαδικής συζήτησης.
